HELENA SEGURA-TORRELLA

É filla do reputado pintor ferrolán Ricardo Segura-Torrella, que terá unha grande influencia na súa obra. Diplomada en Xeografía e Historia pola Universidade de Salamanca, inicia os seus estudos artísticos no Centro de Estudos da Imaxe de Santiago de Compostela na especialidade de Fotografía e Laboratorio. Posteriormente realiza cursos de fotografía xornalística no Ateneo ferrolán, así como outros cursos e obradoiros en Galicia, Madrid e na República Dominicana. No ano 2008 realiza un máster de fotografía creativa na Escola de Fotografía e Técnicas da Imaxe (EFTI) de Madrid. A súa primeira exposición individual de fotografía ten lugar no Centro Cultural de España en Santo Domingo (República Dominicana) no ano 2001, e desde entón participa en mostras tanto individuais coma colectivas en Galicia, Madrid e na República Dominicana. No ano 2009 é galardoada co premio Isaac Díaz Pardo, é finalista no Shots Young Photographer de Londres e seleccionada por Descubrimentos Photoespaña para unha exposición colectiva que tivo lugar no Complexo El Águila de Madrid. A súa obra atópase representada en coleccións nacionais como a de Gas Natural Fenosa e a da Deputación da Coruña, entre outras, así como en diversas coleccións privadas.

Na obra fotográfica de Helena Segura-Torrella recoñécese unha liña poética próxima aos mundos encantados da literatura. As súas instantáneas recrean escenarios mentais que funcionan ante o espectador como proxección de lugares familiares; ambientes vívidos e vibrantes preséntanse como unha válvula de escape á realidade cotiá cunha recorrente evocación do mundo da infancia. A influencia do seu pai resulta evidente na temática da natureza enfocada desde unha percepción romántica, así como no vivo tratamento da cor con fortes contrastes; con Julia Fullerton Batten ou Ellen Koi comparte unha relación discursiva; de Alberto García-Alix e Cristina García Rodero recoñécense a teatralidade e o dramatismo; e de Ouka Leele e Ciuco Gutiérrez —o seu profesor e titor— o agudo colorido acompañado de elementos oníricos. Por outro lado, o emprego do claroscuro que lle confire vigor ás súas escenas condúcenos ao barroco.                   

Sopa de caracol (2011) foi seleccionada e adquirida no XI Certame de Artes Plásticas Isaac Díaz Pardo da Coruña e pertence á serie A través do espello na que a artista reflicte a súa fascinación pola fotografía e pola obra literaria de Lewis Carroll. Unha invitación ao espectador a entrar no universo do imaxinado, nun mundo paralelo que constitúe un refuxio cando a vida se torce. Pequenas historias, que se desenvolven en espazos naturais e abandonados cunha posta en escena moi coidada, nas que aborda o descubrimento da vida a través da ollada limpa dunha nena —Beatriz, a súa filla— que invita a redescubrir o noso eu máis real e puro. Esta peza é a máis autobiográfica e simbólica. Trátase dun autorretrato a través da ollada de Beatriz, no que elementos da pintura do seu pai se fusionan coas imaxes fotográficas para transportar o espectador a un mundo onírico. A nena aparece apoiada sobre unha mesa, que alberga un niño e cuberta por un grupo de caracois, bebendo dunha gran cunca. Unha delicada obra que aborda cuestións como o sentimento de fogar ou o lento paso do tempo desde a súa particular narrativa. Destaca a forza compositiva, a densidade da cor análoga á paleta empregada polo seu pai, a expresividade do rostro semioculto tras a gran cunca, e o halo de misterio que envolve a escena, que se move entre a realidade e a ficción.