LLORÉNS

Francisco Lloréns Díaz, seguindo unha imposición paterna, estuda na Coruña na Escola de Comercio. Será en 1892 cando se traslada a Madrid e se forma como pintor na Escola de Belas Artes de San Fernando. O maxisterio de Carlos de Haes, na paisaxe, e a súa posterior aprendizaxe no obradoiro de Sorolla serán fundamentais nos seus principios. En 1901 consegue o Premio de Roma, o que lle permite formarse naquela cidade, como receptor dunha pensión español. As súas viaxes, desde alí, en 1903, a Bolonia, Milán, Venecia, París e Brugge, vanlle outorgar unha formación complementaria envexable. No seu paso por París inspirarano, fundamentalmente, Cézanne e os impresionistas.

Na súa pintura é recoñecido, basicamente, como un paisaxista aínda cando tamén hai algún ca outro retrato, bodegón e ata escenas relacionadas co mar, como é o caso do friso do Pavillón de Galicia da Exposición Iberoamericana de Sevilla de 1929.

En 1907 está de volta na Coruña. É daquela cando o seu xeito de identificarse coa paisaxe galega se vai concretar. Na súa formación como paisaxista chega a forxar unha posición ecléctica; tras a súa aprendizaxe madrileña vai ser importante a súa estancia en Roma cos desprazamentos que, desde alí, fixo. Así vai sentirse atraído pola pintura francesa, concretamente pola escola de Barbizón; tamén polo luminismo de carácter mediterráneo, experimentado na súa época romana. Pois ben, a partir de tales experiencias Galicia vaino levar a identificarse cunha determinada luz e cunha gama cromática propia, acorde coa cor dos seus campos, do seu mar e do seu ceo, buscando iso que chegou a chamarse a “alma” dunha natureza, que el capta en calquera hora do día e en calquera estación do ano.

Xa en 1913 consegue a cátedra de Debuxo artístico e Caligrafía de Escolas de Comercio. O seu primeiro destino será Barcelona e de alí pasará a Madrid. Desde entón as súas obrigas docentes provocan que dedique menos tempo á pintura. O ano 1922 será importante para Lloréns, consegue, tras moitos intentos en edicións anteriores, a primeira medalla da Exposición Nacional cun cadro titulado Rías Baixas. Despois viviría a Guerra Civil tendo que irse a Valencia no ano 1937 onde pintará paisaxes, agora con outra luz ben distinta e cun xeito de ser que foi relacionado cos de Anglada Camarasa pero que evoca, sobre todo, o seu antigo mestre, Sorolla.

En 1939 volve a Madrid e, desde alí e de cando en vez, retornará a Galicia e a pintar alí paisaxes; co paso dos anos a factura dos seus cadros será menos firme. De todos os modos ninguén lle poderá negar o seu papel de referente, no seu tempo, na concreción dunha paisaxe xenuinamente galega.

A colección de Afundación conta con seis paisaxes deste artista, realizadas entre 1910 e 1938, así como un bodegón, titulado Contraluz, de 1934.

José Manuel García Iglesias