SERAFIN AVENDAÑO

Velaí un exemplo do preimpresionismo máis claro e brillante da pintura non só galega senón española, de lento pero firme recoñecemento internacional na actualidade, se ben en vida gozou de considerable prestixio, especialmente en Italia, onde residiu longos anos. A unha idade moi temperá, co seu irmán Teodomiro, trasládase a Madrid cunha actividade decididamente romántica. É discípulo de Esquivel e de Villaamil. Vivamente apaixonado pola luz, o vigués sitúase no campo co cabalete, para captar directamente a realidade, non dende as formas estrictas senón dende o cromatismo. Comeza moi novo a conseguir galardóns, xa que en 1858 obtén a medalla de prata na Exposición de Galicia, cunha acuarela aínda anecdótica, titulada «A miña tristura». En certa maneira, parte da escola paisaxística creada polo belga Carlos de Haes, aínda que axiña se separa dos seus modos un tanto preciosistas e fríos, para ser máis libre, máis directo. Séntese sen embargo máis identificable coa concepción que da paisaxe teñen Martín Rico e Aureliano de Beruete. A posición económica familiar de Avendaño permítelle viaxar polo mundo. Na década dos sesenta coñece Estados Unidos, onde se fan famosos os seus cadros coa impresión dos torrentes fluviais das cataratas do Niágara. Tamén Inglaterra, Francia e Suiza. Competindo con Martín Rico, acada pensión para Roma, cunha paisaxe fresca e directa da Casa de Campo, que obriga ó xurado, por primeira vez, a duplica-la bolsa. En 1864 acada a terceira medalla na Exposición Nacional de Belas Artes, galardón que repite en 1892, e a segunda en 1899, compartíndoa con outro galego de talento extraordinario e prematuramente falecido, Jenaro Carreró. As súas andanzas por Europa lévano a establecerse en Italia a partir de 1876. Alí reside ata finais da centuria, integrándose na escola paisaxística de Rivara, na que exerce unha notable influencia. A súa fama lévao a conseguir distincións da Coroa belga e maila amizade íntima do grande compositor Giuseppe Verdi, na finca do cal- " La Traviatta"- pasa longas temporadas de traballo e relacións cordiais. De cando en vez regresa a España para participar en certames e mostra-la súa obra. En Vigo traballa na finca familiar de Belavista, no arranque da barriada de Teis. Os derradeiros anos da súa vida pásaos en Valladolid, onde lle chega a morte en plena guerra europea. O seu prestixio levouno a formar parte do xurado de exposicións nacionais e a colaborar na revista «Blanco y Negro» a partir do ano 1893 e ata 1911. En Italia organízanse moitas exposicións póstumas da súa obra, desde 1930 a 1990, en Roma, Turín, Xénova e Milán. Entre nós dedícaselle atención a partir de 1940, cando o Museo de Pontevedra, por iniciativa do mestre Filgueira Valverde, organiza a mostra titulada «Enrique Campo y sus precedentes». Avendaño é un pintor amable, de excelente oficio, baseado nun rigoroso debuxo. Interésalle a natureza en toda a súa frescura. Cunha paleta quente,ás veces atropeladora, capta a realidade con referencias precisas, pero sen suxeicións academicistas. Polo contrario, é imaxinativo, mesmo sinóptico, sempre dentro da pura impresión inmediata da luz, caendo a miúdo na anécdota, que salva pola gracilidade da súa angueira , moi grata e segura. As peculiaridades da auga, sexa no mar ou no río e maila morfoloxía da arboreda gozan das súas preferencias, así como os ambientes rurais ou as escenas campesiñas. Azuis, verdes, carmíns,rosas...son tons do seu gusto. Está representado en museos de Europa e de América e mais en tódolos de Galicia.