GONZÁLEZ LAGARES

Desde neno, a Francisco González Lagares a súa familia inculcoulle o interese pola arte coa visita constante a exposicións e museos, actividade que se viu incrementada a partir de 1959 despois de trasladarse a Madrid desde o seu Vigo natal. Será na capital española onde reciba formación artística na Escola de San Fernando, no Círculo de Belas Artes e no Real Conservatorio de Música, fomentando que as diversas disciplinas tivesen influencia posterior na súa faceta como pintor.

As súas viaxes por África ou Europa resultarán moi inspiradoras para este artista, así como os períodos estivais que pasa na localidade pontevedresa da Ramallosa. Ao longo da súa vida participou en numerosas exposicións en cidades como Logroño, Salamanca, Madrid, Vigo ou León, entre outras.

A traxectoria pictórica deste autor pódese dividir en tres etapas. Nos seus inicios predominan as formas redondeadas e as tonalidades grises que conflúen nun estilo de corte expresionista. Desde a década dos anos 80, sen abandonar o expresionismo, elaborará composicións nas que as figuras e obxectos aparecen perfilados en negro, introducindo a aplicación da materia coa espátula, ademais do pincel, así como frotados na superficie do soporte que lle permite xogar con veladuras e eliminar referencias concretas. A medida que avanzan os anos 90 as súas obras mostrarán unha gran capacidade de síntese que derivarán nun estilo abstracto.

As catro obras pertencentes a esta colección datan da primeira metade da década dos anos 90. Os títulos Suspensión vermella sobre unha mesa de traballo e Natureza viva poderían clasificarse dentro do xénero do bodegón, un dos máis traballados polo artista nesta etapa. Nas dúas creacións, as gamas de tons terra e grises son as predominantes, en contraste cos detalles vermellos que captan a atención do espectador en ambas as composicións. Así mesmo, son característicos das súas naturezas mortas que as mesas de apoio aparezan practicamente en vertical e os obxectos parezan flotar sobre esas superficies.

As outras dúas obras, Rupturas e Toledo, xa anticipan a abstracción cara á que derivará o estilo pictórico de González Lagares. Na segunda, a superposición de pequenos planos de tonalidades ocres e grises configuran as arquitecturas da cidade e ofrécenlle ao espectador unha vista sintética do urbanismo. Neste período da súa produción son moi habituais as paisaxes das cidades monumentais que visita e interpreta sen apenas referencias figurativas. Pola súa parte, a armazón de pequenos fragmentos xeométricos que recolle na primeira composición avanza aínda máis cara ao informalismo.