SILVERIO RIVAS

Inicia a súa formación artística no taller de ebanistería do seu pai, e posteriormente, cursa estudos na Escola de Artes e Oficios de Vigo, onde recibe clases de mestres como Camilo Nogueira. Aprende a técnica de escultura en bronce no taller de Xoán Piñeiro, e recibe unha bolsa que lle permite ampliar coñecementos en Madrid na Escola de Artes e Oficios e no Círculo de Belas Artes. Así mesmo, traballará dous anos no taller do escultor Francisco Barón. Realiza a súa primeira mostra individual en Caixavigo en 1971, e tras esta experiencia, expoñerá en cidades españolas e europeas como Munich, Bruxelas, Dublín, París, Frankfurt, O Porto ou Lisboa, entre outras. Participa no Laboratorio de Formas de Sargadelos de 1976, onde desenvolve as súas cerámicas articuladas, e tres anos máis tarde instálase en París; na capital gala abre un estudo que manterá ata a actualidade. Así mesmo, residirá en Bélxica e Holanda, e desde 1986, vive e traballa no seu taller de San Xoán de Palamós (Tui). Membro do grupo Atlántica, foi galardoado co Premio dá Crítica Galicia (1992) e co Premio Laxeiro (2015). A súa obra forma parte de coleccións como a do Museo Municipal de Vigo “Quiñones de León”, concellos da Coruña e de Vigo, CGAC, Abanca, Museo de Belas Artes da Coruña, Museo Carlos Maside (Sada, A Coruña), Museo Provincial de Lugo, Municipal Museum (Dublín) ou a do Fondo Nacional de Arte Contemporánea (París). Dentro da súa prolífica obra pública, cabe destacar a Porta do Atlántico, realizada con granito de Porriño e situada na praza de América de Vigo.     

Considerado pioneiro da escultura abstracta en Galicia —aínda que el afirma que as súas obras non o son—, nas súas esculturas e instalacións (razoadas e conceptuais) a materia e o xogo de tensións provocado pola articulación e a ensamblaxe xogan un papel protagonista e atopan un punto de referencia na obra de Brancusi. Afirma Javier Pérez Buján que «a pesar de que as súas obras son facilmente recoñecibles, podemos dicir que o artista propón solucións expresivas concretas, conforme ás necesidades de cada material…». A súa vocación experimental levoulle a traballar con moi diferentes materias como o granito, mármore, bronce, aceiro inoxidable, ferro, chumbo, madeira, barro, gres, fibra de vidro ou poliéster, entre outros. Segundo Rivas, «a materia fala por si mesma», por iso gústalle que a súa intervención sexa o máis discreta posible, asegura: «Non quero impoñer unha forma concreta, determinada ou imposta, non, quero establecer un diálogo con esa materia”. O seu traballo vira ao redor de cuestións como “as relacións entre masa, volume, peso, baleiro, equilibrio e dinamismo», apunta Pérez Buján, quen destaca na súa evolución a variedade de materiais empregados, así como unha esencialización da súa linguaxe; afirma o autor: «Gústame a perfección da sinxeleza, a pureza…».     

Na Colección Afundación figuran sete esculturas realizadas desde 1987 ao ano 2000; todas construídas a partir de varios elementos formais que alcanzan unha harmonía de conxunto e dan mostra do seu versátil dominio técnico no bronce, a pedra —material predominante no seu traballo— e a madeira. O seu característico xogo de tensións derivadas da utilización de diferentes formas —orgánicas e xeométricas—, do xogo de volumes, texturas, cromatismos ou orientacións, é un elemento común en todas elas. En obras como As agullas dá Catedral ou Personaxes de Millet, a compoñente simbólica atópase reforzada polo efecto que provoca a incidencia da luz nas distintas superficies de bronce logrando que o inmaterial (espazo, baleiro ou reflexo) adquira un papel protagonista nas súas creacións.