MARIETA QUESADA

Había de ser pintora, ó ser filla de dous notables artistas, a delicioisa inxenuista Ana Legido e o irónico e esperpéntico Fernando Quesada,e sobriña de Jaime e Antonio Quesada, ambos excepcionais pintores. Formada rigorosamente na Escola Superior de Belas Artes de Santa Isabel, en Sevilla, a súa obra acusará o excelente oficio que posúe, sen perder inspiración persoal. Deuse a coñecer en Compostela en 1980 e a súa inicial mostra individual fíxoa en Lugo ó ano seguinte. Chégalle o primeiro galardón en 1985, a medalla de prata no concurso de Xoves Artistas de Vigo. Empeza a cultiva-los máis diversos xéneros, paisaxe, bodegón, retrato e pintura mural. As galerías interésanse por ela e constitúe un fondo permanente en varias de Galicia. Salta a París, onde obtén un éxito inusitado nunha cidade onde non é doado o mero feito de aparecer nunha galería. Recibe encargos oficiais e xa ten nome en galerías da capital francesa, con eco en publicacións moi senlleiras. A Unesco adquire uhas das súas obras e solecciónana para o Salón de Outono parisino. Mentres, as súas mostras persoais espalláronse por diferentes cidades de Galicia e de toda España, o que, no pouco tempo da súa carreira, permite que se constate que a desta pintora viguesa é unha carreira seria, en avance sostido. Hai na pintura de Marieta Quesada unha delicadeza de execución que acada o pirmor, aínda que non por eso deixa de acusar unha grande forza creativa. Achégase por momentos a un surrealismo moi persoal, se cadra emparentable con Magritte e Ernst, participando tamén de modos neofigurativos de inescusable raíz lírica, nos que están presentes estilos dos seus parentes, malia seren perfectamente asimilados,deglutidos e personalizados. Acontece que a súa capacidade de absorbe-lo que ve e o que lle interesa é tanta e os seus propios recursos tan firmes que se pode permitir eses achegamentos sen caer no mimetismo. Desde logo, impera nesta pintura un sentimento lírico, ás veces, narrativo, case de deliberda ilustración para narracións fantásticas. As cidades imaxinarias sobre penas agresivas quedan como levitantes e enriba delas voan aeróstatos, tal coma se encol de calquera zona do río Loira ensaiasen os irmáns Montgolfier o seu xenial invento. A súa paleta é quente, aínda que sabiamente temperada. Dominan os carmíns, os rosas, e xoga moi ben cos tons neutros, de xeito que acada visións coma de mencer, un tanto maxicistas, porque tódalas súas referencias están idealizadas. Non en balde existen xa verbo da súa pintura poemas moi notables.