Teatro LA CELESTINA, en Vigo
LA CELESTINA de Fernando de Rojas está no Teatro Afundación de Vigo o 22 de febreiro, co gallo da Tempada de Abonos de Teatro Afundación 2024. Non perdas este clásico levado agora ao teatro por Eduardo Galán na súa nova adaptación, e dirixida por Antonio C. Guijosa. Goza dunha Anabel Alonso espectacular dando voz á Celestina.
As túas entradas á venda en Ataquilla.com
1 h 45 min | castelán | NRM 14
ADAPTADOR Eduardo Galán
DIRECCIÓN Antonio C. Guijosa
ELENCO Anabel Alonso, José Saiz, Víctor Sainz, Claudia Taboada, Beatriz Grimaldos e David Huertas
PRODUCIÓN Secuencia 3, Pentación, Saga Producciones, Teatre Romea
Esta obra enmárcase no noso programa solidario CULTURA POR ALIMENTOS, en colaboración con FESBAL, co que podes axudar os bancos de alimentos locais, accedendo á función con alimentos non perecedoiros.
Calisto, un mozo nobre aposto, penetra na horta onde se acha a Melibea, de quen fica profundamente namorado. Perante o rexeitamento desta e aconsellado polo seu criado Sempronio, decide encomendar o seu coidado a Celestina, para lograr por medio dela conquistala. A alcahueta consegue mediante artimañas que Melibea namore de Calisto. Os criados deste tentan explotar un beneficio propio á paixón do seu amo: que prometera unha cadea de ouro a Celestina se lle axudaba a render a vontade de Melibea. Cando isto sucede, os criados reclaman a súa parte e ante a negativa de Celestina, mátana. Son apresados e executados pola xustiza. No último encontro de Calisto e Melibea, o novo mancebo ao saltar a tapia da horta de Melibea para socorrer o seu criado Sosia, cae e morre. O que leva ao suicidio de Melibea ante a mirada compunxida do seu pai Pleberio, quen finaliza a traxicomedia cunhas reflexións morais e existencialistas.
"Nesta nova versión respecto á que realicei hai case doce anos, antes dirixida por Mariano de Paco Serrano e protagonizada por Gemma Cuervo, a obra comeza cun flashback con parte do pranto final de Pleberio, para a continuación responderlle Celestina por que perdeu a vida a súa filla Melibea, é dicir, a versión móstrase desde o punto de vista da Celestina. Atrásase a súa caída o máximo posible, porque en realidade o conflito da obra termina coa morte de Celestina. Busquei o dinamismo da acción, o ritmo dos conflitos, a rapidez do paso do tempo, para reflectir a idea central da obra: o carpe diem, a brevidade da vida, a necesidade –como di Celestina a Melibea- de gozar da mocidade antes de que a vellez arruíne a beleza. “Como non gocei máis do gozo?” laméntase Melibea ao ver morrer o seu amado Calisto. Para iso, realicei un labor de síntese e vinme obrigado a reducir os extensos parlamentos do orixinal, a recortar as súas constantes enumeracións, a suprimir as permanentes citas históricas e literarias, a respectar, en xeral, o léxico da época á vez que substituín algúns arcaísmos por palabras comprensibles para o espectador de hoxe, sen caer en modismos do noso tempo. A linguaxe soa perfectamente a época, pero non ofrece as dificultades imposibles de entender do orixinal, e reducíronse as longuísimas intervencións dos personaxes. Na miña opinión, Celestina é unha muller chea de forza e vida, unha muller sedutora coa palabra, “que as pedras movería á luxuria”, unha muller avara, ademais, e feiticeira… E, como di Pármeno, “unha puta vella”. Con esta versión, en fin, gustaríame achegar tamén a traxicomedia a públicos máis novos e rozar a pel da alma de quen acuda a ver a “nosa” Celestina. A Celestina constitúe, con Don Quijote e Don Juan, un dos tres grandes mitos universais que creou a literatura española. Fernando de Rojas escribiuna a finais do século XV coa intención de que fose lida polo público universitario e culto da súa época, non para ser representada. A representación do texto completo supera as catro horas de duración, experiencia escénica que se levou a cabo nalgunha ocasión.
A Celestina pertence ao denominado xénero da comedia humanística, que a finais da Idade Media se cultivou no sur de Europa a imitación da comedia latina que deu lugar ao xénero, coa intención de mostrar unha relación de amores ilícitos condenados ao fracaso. Desta tradición culta, Fernando de Rojas tomou as extensísimas citas e referencias literarias que contén o texto, así coma os longos parlamentos dos personaxes, as enumeracións constantes, o retoricismo verbal luxosísimo e o estilo latinizante da sintaxe do texto. Xuntamente con este estilo culto, a famosa Traxicomedia de Calixto e Melibea incorpora unha linguaxe popular, propia das orixes da comedia, e que caracteriza a fala de Celestina, os criados e as “putas” Elicia e Areúsa. O refrán é o medio propio do fala popular, reflectido na obra de Fernando de Vermellas. Por todo iso, A Celestina supón unha homenaxe ao berce do castelán, á explosión literaria dunha lingua vernácula medieval que, con esta obra, adquiría maioría de idade. Comedia e traxedia. Personaxes populares e personaxes cultos. Señores e criados. O fin da Idade Media e o florecer do Renacemento. A chegada do mundo urbano, onde os traballos deben pagarse. O amor e o diñeiro como motores do mundo, ideas de Aristóteles, reflectidas xa polo Arcipreste de Hita no seu Libro de Buen Amor, que se converten en protagonistas da Celestina.
Eduardo Galán
